Voorouders

Mijn leven en hoe het is gelopen komt voort uit wat mijn familie heeft meegemaakt als militaire familie. Mijn opa KNIL-militair diende Nederland in Indonesië vanaf 1927 tot aan 1950. Dit betekent dat mijn familie tussen 1942 en 1945 in de Japanse concentratiekampen hebben gezeten. Mijn vader was toen tussen de vier en zeven jaar. Hij zat daar met zijn moeder, broer en zus. Wat er in deze kampen aan gruwelijkheden is gebeurd staat in vele boeken beschreven. Wat het effect op mij is geweest en nu nog steeds is gaat u in deze autobiografie lezen.

Vader

Laat ik beginnen bij mijn vader. Mijn vader heeft in de Jappenkampen als kleine jongen waarschijnlijk meer leed gezien dan hem lief is. Dit is een aanname die ik bevestigd krijg vanuit de documenten die ik van diverse instanties mocht ontvangen. Een van deze documenten beschrijft zijn verhaal en dat van mijn moeder in groot detail. Hij heeft veel weggedrukt staat er te lezen, net als zijn ouders. Er werd niet over de oorlog gesproken.

Het is een gesprek tussen mijn vader, moeder en diverse psychiaters en verzekeringsartsen in verband met een uitkering. Er staat geschreven dat hij zich altijd gediscrimineerd heeft gevoeld. Mijn moeder vult aan dat hij zich vaak zeer agressief gedraagt. Laat ik u nu vast vertellen dat ik dit kan beamen als lijdend voorwerp. Mijn vader, geboren in Nederlands-Indië uit een Nederlandse vader en Indonesische moeder, donker van huidskleur met kroeshaar in de jaren zestig. 

Hij komt met zijn familie vanuit Nederlands-Indië terug naar Nederland en wordt opgevangen in een pension. Woont en groeit verder op in Amersfoort en gaat hier ook naar school. Omdat leren niet wil en zijn concentratie slecht is, gaat hij uiteindelijk bij de marine als Marconist. Hij ontmoet zijn Nederlandse vrouw in Amstelveen, Petronella (Nel) Georgina Muis en trouwt met haar. Niet geheel wat beide families in gedachten hadden. Een gemixt huwelijk in deze periode kan eigenlijk niet volgens de omgeving.

Mijn ouders worden naar mijn gevoel verstoten door de familie van mijn vaders kant. Mijn moeder is zevendedagsadventist, zo ook haar familie en dus besluit mijn vader dat geloof ook aan te hangen. Mijn vader stort zich met hart en ziel in het nieuwe geloof. Zoals ik hem nu beschrijf, wordt hij godsdienstwaanzinnige. Ze bezoeken hun kerk elke zaterdag zoals ook in het Jodendom, waar zijn moeder vandaan kwam, mijn oma. Mijn familie was Joods, maar mijn vader zag dit blijkbaar niet zitten.

Zus

Mijn zus Chaja (Alpha Chaja Tehina) word bijna drie jaar eerder dan ik geboren rond 1963. Ik denk een enorme tegenslag voor mijn ouders. Mijn zus komt ter wereld met een open rug (spina bifida), incontinent en twee klompvoeten. Wat ik later begrijp komen de meeste in een rolstoel terecht als ze al niet overlijden in hun jeugd. Ik moet toegeven dat mijn ouders werkelijk alles hebben gedaan om haar een waardig leven te geven. Maar de frustratie, gevechten met medici en discriminatie zijn voor mijn vader niet handelbaar geweest.

Mijn zus is in haar jeugd vanaf geboorte meer in het ziekenhuis geweest dan dat ze thuis was. Als ze thuis was zaten haar benen in het gips. De bedoeling was haar benen en voeten zo vaak te breken dat ze aan het einde een soort van recht zouden staan. Dit is deels gelukt en samen met een goede orthopedisch schoenmaker was ze in staat te lopen of wat er voor door ging. Haar leven was niet makkelijk en iedereen verwachte dat ze niet oud zou worden. 

Ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn vader elke middag een stalen injectiespuit vol olie in haar achterste stopte en zo zorgde dat mijn zus haar ontlasting kwijt kon, zo pijnlijk zo triest. Pakken met luiers gingen er elke week doorheen en namen een flinke hap uit het te besteden budget, we schraapten de eindjes met recht aan elkaar. Dat ze uiteindelijk getrouwd is en twee gezonde zonen op de wereld heeft mogen zetten is dan ook een waar wonder. Mijn zus is even na haar veertigste overleden aan blaaskanker. 

Tot zover even mijn zus.

Mijn geboorte

Ik kwam dus bijna drie jaar later op de wereld in 1966 te Amsterdam. Ik mag mezelf dus Amsterdammer noemen gelijk mijn opa en overgroot opa. Mijn ouders hadden een zolder ruimte op de 3e Oosterparkstraat 199 te Amsterdam. Deze plek was duidelijk voor mijn ouders niet te doen met een gehandicapte dochter en een zoon op vier hoog. Er kon niet meer dan een bed in, en de was hing boven dat bed te drogen. Er moest nieuwe woonruimte komen. 

Mijn 1e verjaardag

Mijn vader was in mijn geboortejaar Giro besteller geworden voor de Rijkspostspaarbank. En de gemeente Amstelveen had een benedenwoning op de dr. Plesmansingel 99 geregeld voor ons. Een voorrang in verband met een gehandicapte dochter in een rolstoel. En zo kwam ik voor mijn 1e verjaardag in Amstelveen te wonen. Hier begonnen "mijn hel jaren" onder bewind van de kampbewaarder, mijn vader. De Plesmansingel was een buurt van oude flatgebouwen voor mensen die weinig tot niets te besteden hadden was mijn indruk. Vanuit de luchthaven gecreëerd voor werknemers.

Mijn kindertijd

Ik kan het niet mooier maken dan het is gebeurd, mijn vader kon zijn frustratie nergens anders kwijt dan bij mij. En zo begon rond mijn 4e jaar de geestelijke en lichamelijke mishandeling. Ik ga ervan uit dat wat hij als kleine jongen in het concentratiekamp heeft meegemaakt en gezien heeft uiteindelijk PTSS bij hem heeft veroorzaakt. Wat ik hierna ga schrijven is wat het is en ik ga het niet rooskleurig maken. 

Ik wil dat mensen weten wat oorlog met mensen doet en hoe het overgedragen kan worden, generaties lang. Oorlog maakt meer kapot dan je lief is zal ik maar zeggen. De Nederlandse staat heeft de 1e generatie geholpen, de tweede, mijn generatie waar er heel veel van rondlopen met enorme problemen, worden aan de kant geschoven.

Mijn kindertijd daar was niet fijn. Tussen de flats lagen groenen grasvelden waar we als kinderen speelden. Er waren twee speeltuintjes, maar die waren gevaarlijk terrein. Ze lagen dicht bij bepaalde flat en de jongeren van die flat wilden deze nooit delen met de kinderen uit andere flats. Dit betekende in mijn jeugdjaren dat we vaak gevechten hadden tussen flats zoals landen dat met elkaar hebben. 

Houten balken, stalen pijpen en honkbalknuppels stonden in ieders schuur om in grote groepen elkaar op te jagen of te verjagen "van hun terrein". Zomers werd er op deze velden gevoetbald. Ja, er waren periodes dat we met elkaar konden opschieten. De bomen waren dan het doel of jassen werden als doelpalen neergelegd. Maar wees op je hoede, winnen kon ook betekenen dat de verliezers naar huis gingen om het wapentuig even op te halen. Ik heb hier tot rond mijn tiende of elfde in grote angsten gewoond. En ik ben vaak genoeg gewond thuis gekomen.

Binnen was het nog veel gevaarlijker. Hoewel mijn vader voor de buitenwereld een vreemde eend in de bijt in de buurt was door zijn donkere uiterlijk, was hij wel een geliefd man bij de vrouwen. Hij fietste rond met bankafschriften van de Postbank zodat iedereen wist wat er af en bijgeschreven was op hun rekening. Door het vele fietsen en het buiten zijn was hij afgetraind en supergespierd en dat trok bij de dames.  Dat waren de minst gevaarlijke uren thuis. Wat ik moest doen aan klusjes deed ik, en dan tegen een uur of een in de middag was mijn vader klaar en kwam hij thuis.

Dan was hij moe, gefrustreerd en controleerde hij alle klussen die mij als kind waren opgedragen. Hij controleerde of de jassen aan de kapstok recht hingen en de schoenen er onder recht stonden. Of ze gepoetst waren en glommen. Of mijn kamer opgeruimd was, huiswerk goed was gedaan, alles had volgens hem een plek en leg het geen millimeter anders. Kleding opgevouwen en de afwas gedaan. Hij trok de pannen uit de kast en controleerde of er nergens nog vuil of water in was blijven zitten. 

Zo wel dan tierde hij en kleineerde hij mij. Boog zich als grote volwassen man over mij heen en manoeuvreerde me naar mijn bed waar ik onder een deken moest gaan liggen op mijn buik. Dan pakte hij een klerenhanger of bamboe stok en ramde er op los tot mijn rug, billen en benen branden van de pijn. De deken was er zodat er geen verwondingen zouden ontstaan die de buitenwereld kon herkennen als mishandeling. Mijn moeder was dan in geen velden of wegen te vinden.

Het was niet zo dat ik mijn best niet deed, daar ging het niet om ben ik nu na jaren achter. Het was zodat hij zijn frustraties kon afreageren van de problemen met mijn zus en het ongenoegen van zijn werk als postbesteller. Hij wilde meer, een betere baan en meer geld en niet gediscrimineerd worden. Maar aangezien zijn opleiding nihil was zat hij met een probleem welke hij niet kon oplossen en ik was dus lijdend voorwerp.

Meerdere keren moest ik op mijn bed liggen en de martelingen ondergaan. Niet een keer in de maand, of week maar bijna elke dag. Toen mijn moeder Ossenstaartsoep maakte en daar een echt stuk ossenstaart met bot voor gebruikte, had mijn vader een nieuw idee. Het uitgekookte grote staart bot was hol aan de binnenkant. Hij nam het mee naar een winkel waar men bamboe stokken verkocht en zocht een maat die net paste in de holte.

Hij vertelde mijn moeder en ons dat het een wandelstok zou worden met als handvat het grote bot. Hij wilde daar schildjes van de diverse plaatsen op maken waar hij gewandeld had. Hij was dagen aan het werken om het bot passend te krijgen. En hij deed ook wat hij had bedacht. Bij zijn wandelingen door Nederland en Duitsland kocht hij plaatsnaamschildjes en verlijmde deze op de wandelstok. Die wandelstok met dat bot er op voel ik nog regelmatig op mijn rug neerkomen in mijn nachtmerries. 

Mijn jeugd

Daarna kregen we een eengezinswoning op de Nieuwenuyzenlaan 47 te Amstelveen. Mijn vader had hiervoor maanden, als het geen jaren is geweest, bij de gemeente gezeten. Op deze nieuwe plek woonden veel jongeren van mijn leeftijd en het huis lag ongeveer vijfhonderd meter van de oude buurt af. Het probleem was dat voor de buurt heel snel duidelijk was dat onze familie niet in deze buurt paste door het anders handelen dan de rest. Er ontstond geen cohesie tussen ons en de buurt, wel werd er veel over ons gepraat.

Ik probeerde vrienden te maken, maar dit was bijna niet te doen door de sjabbat avondklok in de weekeinden. De jongeren spraken af op vrijdagavond waar ze zaterdag en zondag met z'n allen heen zouden gaan, Amsterdam of Zandvoort. Aangezien ik niet naar buiten mocht op vrijdagavond en zaterdag mee moest naar de kerk liep ik de meeste afspraken mis. De meeste gingen voor het eerst naar de mavo of havo in Amstelveen, ik mocht dat niet. Mijn ouders vonden mij dom en dus moest ik tien kilometer verder in Uithoorn naar de technische school.

Ik was mijn hele leven al eenzaam en alleen, dit zijn twee verschillende dingen, maar bij mij pasten ze beiden. Ik was altijd bang en kon me nergens op concentreren. Ik was niet dom, maar mij werd door mijn vader en moeder de kans op normaal ontwikkelen ontnomen. Uiteindelijk was het de bedoeling dat ik elektricien zou worden wat me vijf jaar heeft gekost in plaats van vier. Dit omdat ik het vierde jaar met een groep Ajacieden in de klas zat die niet van plan waren de rest van de klas de kans te geven hun examen te laten slagen. 

Dit vierde jaar bestond uit het pesten van leraren en het slopen van de school. Wij zaten er tussen en bewogen mee om niet in de problemen te komen want de harde kern woonden vlak bij ons in Bovenkerk. Velen zijn na het vierde jaar niet meer teruggekeerd voor een vijfde jaar en diploma. Mijn ouders vonden dit wel nodig en dus ontving ik door wazige reden het diploma, voor mij nu nog steeds een raadsel hoe dat is gebeurd. Dit omdat ik de stof ook na vijf jaar nog steeds niet echt begreep.

Mishandeld in naam van het geloof 7 - 12

Mijn vader René Olivier Morpurgo was voor mij de duivel in eigen persoon. Hij was buitens huis en in de kerk de lieveling van iedereen. Hij kon zich werkelijk voordoen alsof hij Jezus Christus zelf was die je mee zou nemen naar de hemel. Binnen in huis was hij de gevaarlijkste persoon die je mee zou slepen naar de hel. Mijn vader heeft mij zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld en gekleineerd tot er niets meer van mij over was.

Hoe vaak ik niet geprobeerd heb mijn vader te ontwijken, me te verstoppen of niet thuis te komen vanuit school in de hoop even de pijn te ontlopen is niet op honderd handen te tellen. Maar wat weet je nu verstoppen van een volwassen man die je angstgeur kon ruiken. Ik eindigde zo vaak op mijn bed waarna de stokslagen neerdaalde op mijn lichaam bedekt met alleen een deken.

Die deken was er niet om de pijn te verzachten, die deken was er om geen wonden achter te laten op mijn houd maar alleen blauwe plekken. Onderwijl hoorde ik zijn stem en woorden, ik was niets waard, ik kon niets, ik was een mislukkeling en van mij zou nooit iets terechtkomen. Dat was niet een keer, niet een week, niet een maand maar jaren. Vanaf mijn vier of vijfde levensjaar was ik alleen nog maar bezig een manier te vinden mishandeling te ontwijken. 

Mijn vader was een man die als hij zich ergens in vast beet hij niet meer losliet en zou laten zien dat hij de beste was. Mijn vader, zoals ik het nu begrijp, had een zwaar minderwaardigheid probleem. Dit was dan het tweede deel van mijn opvoeding in de periode ergens tussen de zeven en twaalf. Wij zouden hoe dan ook het geloof aanhangen en gedoopt worden, zodat onze ziel niet verloren zou gaan, zijn ziel was, zoals ik het achteraf bekijk, al jaren geleden verkocht aan de duivel.

Mijn leven bestond uit, vluchten en zelfbescherming zo goed en kwaad als een kleine jongen dat kan. En de dwang van mijn vader om het geloof te leren. Vrijdag zonsondergang mochten we niet meer naar buiten en kregen we Bijbelstudie. Ik kan u vertellen dat ik dat boek en alle vertalingen van voor naar achter uit mijn hoofd kende toen ik puber werd. Zaterdag moesten we vroeg opstaan om naar een kerk in Nederland te reizen met het ov.

Op de lagere school en de middelbare school heeft nooit iemand de moeite genomen om mij te vragen of er iets mis was. Of het wel goed ging thuis. Neem van mij aan dat mijn gedrag en blauwe plekken vragen hebben opgeroepen, maar niemand deed er wat mee. Ik ben later toen ik volwassen was nog eens bij een lerares langs gegaan om te vragen waarom niemand wat heeft gedaan in die tijd. Ze schrok geweldig en deed de deur voor mijn neus dicht. Toen en nu gaan er nog steeds veel dingen fout en worden er nog steeds kinderen mishandeld zonder dat er echt iemand ingrijpt. Naderhand komen ze tegenwoordig in het nieuws, in mijn tijd echt niet.

Het bloedbad 12 - 15

Mijn vader had het zover gekregen dat hij dominees in het gehele land verving bij ziekte of vakantie. Hij had geen enkele scholing in deze richting, maar kon mensen overtuigen zoals niemand anders dat kan. Dat je een kind kan mishandelen en dan op de kansel voor een gemeente kunt gaan staan om het woord en de liefde van God te verkondigen is mij tot op de dag van vandaag een raadsel. Vanaf mijn twaalfde tot ongeveer vijftien, de periode van de middelbare school, werd mishandeling meer vechten. Ik had veel vragen over het geloof en die kon hij niet beantwoorden wat vaak behoorlijk fout voor mij afliep.

Ik was ouder, groter en probeerde voor mezelf op te komen. Mijn vader was een sadist en lokte constant ruzies uit. Van alleen mishandeling ging het nu over op duwen, trekken beledigen, kleineren. Net zo lang tot ik wat terug zei waarna hij met de volle vuisten mijn gezicht en overig lichaam bewerkte. In deze periode zijn de werkelijk door ramen en deuren gegaan waarbij ook de keukendeur samen met ons de tuin in viel door ons gewicht. Overal glas, een deur in stukken en overal bloed van mij. Bloedende lippen en blauwe ogen waren schering en inslag.

Het was te gevaarlijk thuis geworden en ik moest op welke manier ook het huis zo snel mogelijk verlaten. Als ik veel langer thuis zou blijven zou ik het niet overleven. Ik bakte er op school niets van omdat er te veel angst in mijn hoofd zat. Ik was de hele dag op zoek naar hoe ik veilig kon blijven en verbleef meer bij vrienden dan thuis. Maar neem van mij aan, veel vrienden had ik niet.

Saillant detail is dat hoewel ik en mijn zus onze gehele jeugd gedwongen zijn het zevendedagsadventist te worden, zijn mijn ouders nadat wij het huis hadden verlaten overgestapt naar Baptisme en daarna Jodendom. Zo sterk was hun geloof in het eerste en volgens hen toen enig juiste geloof.

Gemeentelijke redding 15 - 17

Dit was het moment dat ik door Amstelveen fietste omdat ik niet naar huis wilde en ik langs een houten keet kwam. Op de keet stond iets van, hulp voor kinderen of iets in die strekking. Ik stapte van mijn fiets en liep het houten gebouw binnen. Het was rond een uur of vijf en de meeste kantoortjes waren leeg op de achterste na. Hier zat een vriendelijk uitziende mevrouw die mij aankeek en vroeg wat ze voor me kon doen.

Ik ging zitten en gooide in een lang en warrig verharde verhaal mijn gehele korte leven bij haar neer. Ze luisterde aandachtig en ging toen in gesprek met me. Of ik terug wilde komen omdat het al laat was. Ze zou proberen te helpen, als was de organisatie waar ze voor werkte, de gemeente, gericht op jonge kinderen onder de twaalf zeg maar. Ik was inmiddels rond de zestien en eigenlijk te oud.

Toch heeft deze mevrouw, Truus Vriend mijn leven gered en ben ik haar eeuwig dankbaar voor de enorme inzet die ze gegeven heeft om mij te helpen vluchten uit het ouderlijk huis. Uiteindelijk nadat mediation niet hielp en mijn ouders alles ontkenden kreeg ik een kamer op Uilenstede. Een studenten kamer tussen Amstelveen en Amsterdam.

Centrum 40-45

Ik maakte al jaren alles mee in mijn dromen van wat er in mijn kindertijd, en jeugdjaren is gebeurd. En dat niet alleen in de nacht maar ook overdag. Ik kan op de bank zitten en er werkelijk even niet zijn. Hoewel het lijkt alsof ik ergens naar kijk ben ik in mijn hoofd kind en onderga ik de martelingen over en over voor mijn gevoel uren. Het kan best zijn dat het in werkelijkheid een paar minuten is maar niet in mijn hoofd.

Dit heeft er voor gezorgd dat ik uiteindelijk bij Centrum 40-45 heb aangeklopt toen ik bij het NKI-AVL ben ingestort. Ik had een gesprek met de bedrijfsarts en hij vond mij na even koffie te hebben gehaald totaal in elkaar gedoken in totale angst en paniek achter een kast in zijn kantoor. Mijn vrouw heeft me toen opgehaald en thuis zo goed al het ging opgevangen. Ik was zo van het padje af dat Centrum 40-45 mij de eerste maanden alleen chemisch konden behandelen, o.a. tien oxazepam per dag samen met andere medicatie moesten mij rustig krijgen in de bovenkamer. Na ongeveer drie maanden kwamen de eerste gesprekken een-op-een met psychologen en daarna mocht ik het proberen in een groep.

Mijn diagnose was Chronische PTSS met zware depressie. Dit voortvloeiend uit mishandeling van mijn vader, eerste generatie oorlogsslachtoffer. Ik was dus nu officieel een NOGer ofwel Naoorlogse tweede generatie slachtoffer gebukt onder de erfenis van de oorlog aan de eerste generatie. Mijn vader was de duivel, mijn moeder was diegene die mij zou moeten beschermen maar te vaak weg keek. Voor mij waren ze beiden even fout als het gaat om de opvoeding en mishandeling.

Ik heb een jaar elke week een dag doorgebracht om behandeling te volgen en kreeg bij afscheid van de groep en het centrum het volgende mee, ”je gaat hier weg en we hopen dat we de tools hebben meegegeven om met je PTSS te kunnen leven, het is niet over en zal nooit over gaan”.

Ik heb in mijn leven ontzettend veel werkgevers gehad, maar kon nergens aarden en ik werd nooit voor vol aangezien. Ik had geen diploma's en was voor de mensen binnen deze bedrijven niets waard. Achter mijn rug werd ik uitgelachen en niet serieus genomen. Tot aan mijn laatste werkgever heb ik me uit de naad gewerkt om te laten zien dat ik het kon, maar de druk was te groot.

Corona

De corona heeft mij keihard onderuit getrapt. Ik werkte op een school met kinderen met een enorme rugzak zoals ik die ook had. Ik dacht dat dit mijn voordeel zou worden, maar het werd mijn ondergang. Ouders met agressie, geweld, drankgebruik en dreigementen waren schering en inslag. Dan had je nog de enorme inloop van vluchtelingen met hun verhalen over de ellende en het geweld wat ze gezien hadden terwijl ze dagen door de woestijn een veilig heenkomen zochten. Aangehouden door militairen, op een rijtje naast elkaar gezet. Familie naast hen doodgeschoten. Kinderen met zoveel verdriet die hulp zochten bij o.a. mij. Kinderen die de druk van de corona, wel en geen les,  niet meer aan konden en elkaar met hamers, messen en beitels achterna gingen. Van ons verwacht er even tussen te springen om het te bedwingen. Ik kon het niet aan en moest me gewonnen geven.

Met enorme PTSS-problemen kwam ik thuis te zitten en word ik na maanden wachten opgevangen en behandeld door een psycholoog. EMDR en andere mogelijkheden werden geprobeerd zonder resultaat. Mijn psycholoog vroeg de hulp in van Centrum 40-45, maar ook dat wilde niet het gewenste resultaat brengen. Dus melde ik me aan bij Psytrac en Sinai. Ook dit duurde weer maanden en uiteindelijk kon ik bij Sinaï terecht in de Joodse tak van hulpverlening. Hier kreeg ik mijn eerste gesprekken en begon mijn behandeling.

Na een paar maanden kreeg ik een aanbod bij een werkgever totaal in een ander beroep. Ik dacht dat dit mij de rust zou bieden en een kans op werk tot mijn pensioen. Niets was minder waar. Het beroep welke ik uitvoerde, was voor personen die in de picture stonden. Binnen vijf maanden veranderd, het dreigingsniveau van 1 naar 10. Niemand had dit zien aankomen, ik niet, mijn werkgever niet. Zowel ik als mijn familie waren niet meer veilig en daar had ik niet voor getekend, einde werk, hallo PTSS.

Behandelingen Arkin Sinai

Na weken van gesprekken zouden we EMDR nogmaals proberen. Na enkele weken moesten we opgeven, het werkte niet bij mij. De volgende behandeling was Imaginaire exposure, maar ook hier kwamen we na weken therapie niet waar we moesten zijn. Er werd in de weken er na overleg gevoerd team door het over hoe nu verder, men was zoals ze zeggen een klein beetje out-of-options. 

Wat over bleef was groepsbehandeling NOG. Naoorlogse generatie van mensen waarvan hun ouders in de Jappenkampen hadden gezeten en met dezelfde problemen liepen als ik. Als dit effect zou hebben zouden we nogmaals de andere therapieën gaan proberen. 

Mij werd dit voorgesteld en ik werd aangemeld met weer een lange wachttijd, ik moest in een groep passen. De groep is nu een klein jaar aan de gang en we hebben net de oppervlakte van het probleem besproken. Het is ook geen oplossing waarna ik opeens wonderbaarlijk genezen ben. Wat we uiteindelijk misschien kunnen bereiken is dat ik de dag door kan komen met minimale herbelevingen en de nacht met minder nachtmerries.

C-PTSS is iets wat zeker na vijftig jaar niet meer uit je systeem gaat, maar alleen maar dragelijk zou kunnen worden. De psychiater heeft medicatie voorgeschreven welke ik voor de rest van mijn leven mag slikken zodat ik niet bij het minste geringste explodeer van woede. En dat ik ergens af en toe in de nacht mijn rust kan vinden en de zin om nog een volgende dag mee te willen maken.

Ik ben bang in het openbaar-vervoer, groepen mensen, en alles waar te veel niet overzichtelijk is. Ik ga dan ook bijna nooit meer in het ov en uitgaan doe ik ook niet. In de bioscoop raak ik zwaar in paniek als het te druk is en als het licht uit gaat. Ik durf amper nog het huis uit, heb amper nog behoefte aan mensen en blijf het liefst binnen. Angst overheerst enorm. Bang dat er iets vreselijks gebeurt, bang dat ik mezelf niet meer in de hand heb en explodeer net als mijn vader en andere mensen verwond of erger.

UWV - WW

In deze periode van ongeveer de laatste twee jaar krijg je te maken met het UWV. Geen probleem, ik meld me bij de WW en vertel mijn verhaal. Ik zit tegenover een zeer kundig persoon. Zijn advies, meld je maar ziek, ik kan je niet helpen aan werk in de toestand waar je in verkeerd, hij had gelijk.

En zo melde ik me ziek via de website van het UWV op advies van henzelf. Ik ging door met mijn afspraken met diverse psychologen. Meerdere keren in de week had en heb ik therapie en opeens gezien eerder geschreven over het Sinaï waren de twee jaar ziektewet om. Een brief kwam binnen, de betalingen Ziektewet zouden stoppen. Psychiaters, fysiotherapeuten en pijnpoli specialisten hebben in deze jaren veel werk verricht. Ik heb namelijk buiten de psychische problemen een versleten nek, osteoporose, maag, hart en vaat problemen en een constante pijn in rug, nek en hoofd en dus loop ik ook bij een pijnpoli voor pijnblokkade injecties in nek en hoofd. Ik kreeg een brief van de om een WIA aan te vragen. Mijn ziektewet zou stoppen, twee jaren waren voorbij.

UWV - WIA

Ik vulde de gegevens in voor een WIA en wachtte af. Ik werd uitgenodigd door een bedrijfsarts die mij zou gaan keuren. Al mijn NOG-groepsleden met dezelfde psychische klachten minus mijn lichamelijke klachten mochten de WIA IVA in. Mijn keuringsarts vond dat ik of een bijna dodelijk ongeluk moest krijgen met ongeneeslijk letsel of opgenomen in een instelling voor geestesgestoorde personen, een andere optie was er volgens hem niet.

Vreemd want mijn groepsleden hadden dat zeker niet. Het gesprek eindigde meer dan abrupt. De meneer liep opeens het kantoortje uit en gaf aan dat het gesprek was afgelopen. Ik keek mijn vrouw wat ongeloofwaardig aan terwijl zij hetzelfde naar mij deed. WTF was er opeens gebeurd dat we weg moesten en het gesprek zo vreemd stopte. Ik was boos, gefrustreerd en heb dagen slecht tot niet geslapen.

UWV Excuus

Een paar dagen later werd ik gebeld door de secretaresse van de bedrijfsarts dat hij zijn excuus wilde aanbieden. Wat hij had gedaan, mocht en kon niet en hij wilde me bellen. Ik was niet in de stemming iemand te spreken die al voor een gesprek zijn mening en beslissing had gemaakt. Maar de dame bleef aandringen; hij wilde zelfs zijn beslissing herzien. Uiteindelijk onder voorwaarden dat hij nu wel bij o.a. Arkin Sinaï mijn gegevens echt zou opvragen. Dit heeft hij niet gedaan, ze hebben geen enkele gegevens ergens opgevraagd.

Hij bood zijn excuus aan en gaf aan dat hij wel een weg zou vinden om mij net als de rest 80\100 af te keuren. Ik gaf aan dat hij anders een arbeidsdeskundige mocht inhuren. 

UWV - Arbeidsdeskundige rapport

Die deskundige belde mij niet veel later met een gesprek wat we hebben opgenomen omdat we niet de beste zijn in het concentreren en onthouden. We vertelden mijn verhaal, gaven aan hoe we door de bedrijfsarts behandeld waren en wachtte af naar zijn verhaal en beslissing. 

Hij gaf aan dit gehele verhaal niet te kennen en nergens te kunnen vinden in de documenten. Maar het einde was duidelijk, 80\100 afgekeurd met een nul kans dat ik nog in de arbeidsmarkt zou terugtreden. Dit zou volgens ons niets anders kunnen inhouden een IVA-afkeuring waarbij solliciteren niet meer nodig is en er geen herkeuringen om elke hoek kunnen liggen. Er zou een voorschot van betaling gaan plaatsvinden en de brief zou nog komen.

UWV - WIA proces begeleider

Er kwam geen brief, behalve een betaalafschrift ziektewet waarin ik te weinig geld overgemaakt kreeg. Ik belde het UWV-afdeling WIA en kreeg mijn casemanager aan de lijnen brief. Er was inderdaad nog geen brief of voorschot geregeld en het voorschot zou meteen worden verwerkt. Het zou ergens volgende week worden gestort, prima. 

Nu nog het WIA IVA verhaal, ik had geen brief met beslissing. De casemanager gaf aan dat de 80\100 zichtbaar was en die brief was ze aan het opstellen voor mij, maar het was geen IVA. Ik raakte weer in paniek. Ik vertelde haar een deel van het gesprek en zij gaf aan geheel niets van een arbeidsdeskundige of zijn rapport te weten of te hebben gezien. Ze had alleen dat van de bedrijfsarts, maar dat was oud nieuws. Ik gaf aan dat ik het gehele verhaal opgenomen had.

De casemanager gaf aan dat ik me niet druk hoefde te maken. Ze zou contact opnemen met de bedrijfsarts en zij kon de brief en beslissing in de brief zo aanpassen. Ze zou me deze week nog bellen met wat er gaande was. Ik zat op dit moment bij vrienden en was totaal van slag, zo ook mijn vrouw. Ik dacht dat ik me nu op mijn problemen kon concentreren zonder de hijgende UWV in mijn nek. Maar in plaats daarvan lijkt het er op dat we de advocaten in stelling moeten gaan brengen om al hun tegengestelde berichten en documenten maar een bij de rechter voor te leggen.

UWV - WIA Eind beslissing

Ik ben nu bijna 59 en ben in afwachting van wat er nu besloten gaat worden. Wat ik wil is een WIA-IVA zodat ik klaar ben met het UWV als constant meld en controlepunt. Mocht de beslissing geen IVA worden zullen we met onze advocaat gaan overleggen over vervolgstappen tegen de uitspraak. De brief die nu gaat komen is WIA en over een jaar herkeuring. Ook zal het werkbedrijf weer contact opnemen over mogelijkheden. Uitspraken bij het UWV zijn zo tegenstrijdig al maar kan. 

Einde

Ik ben elke dag aan het vechten om te overleven. Waarom ga ik naar bed en waarom sta ik nog op. Waarom haal ik nog adem. Ik ben mijn gehele leven, veertig jaar, aan het werk geweest voor een ander. Altijd gebukt onder mijn verleden, PTSS en depressie. Ik ben zoals men het netjes formuleert, levensmoe. Ik wil of voor mezelf leven de komende jaren of geheel niet leven. Het klinkt voor mensen die dit nooit hebben meegemaakt, misschien vreemd en zwaar op de hand en onbekend. Voor mij is hier op deze wereld niets meer wat mij kan boeien.  Als ik de laatste jaren van mijn leven niet in rust mijn therapieën en leven kan leiden zoals ik dat wil wordt het tijd voor een dikke punt.

Ook mijn lief is hiervan geschrokken, ze weet van mijn gevoel, maar ik heb haar beloofd, zover is het nog niet. Er zijn nog wat stappen te maken in therapie en met advocaten om te vechten voor rust in mijn hoofd en leven.

Reageren kan zonder inlog en geheel anoniem indien gewenst.